تحقیق استاد شهریار شاعر افسانه

لینک دریافت خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش اماده پرینت )

تعداد : 13 صفحه

---

 قسمتی متن : 

استاد شهریار شاعر افسانه‌ای

شرح مختصر احوال زندگانی شاعران او

سید محمد حسین بهجت تبریزی فرزند حاج میر اقا خشکنابی مقارن انقلاب مشروطیت بین سالهای 1283-1285 شمسی روستای خشکناب نزدیک بخش قده چمن متولد گردید پدرش که اغاز طلبه بعد مجتهد سپس وکلای برجسته اول اذربایجان مددی فاضل خوشنویس، کریم الطبح ایمان سال 1313 شمسی مرحوم قم مدفون شد.

محمد حسین تحصیل مکتب خانه قریه زادگاهش گلستان سعدی، نصاب، قران حافظ اغاز کرد نخستین مربی او ابتدا والد ماجدش بعد مرحوم امیر خیری بود. تحصیلات ابتدائی مدرسه‌های متحده فیوضات متوسطه تبریز دارالفنون تهران بپایان رساند.

در سال 1303 شمسی وارد مدرسه (طب دانشکده پزشکی امروز) شد. اخرین سال پزشکی هر مشتقی که داشت پسری بیمارستان مراتب انترنی گذراند که سبب پیشامدهای عاطفی عشقی، ادامه تحصیل منصرف کمی قبل اخذ مدرک دکتری پزشکی رها کرد خدمات دولتی پرداخت. بقول خود شهریار، شکست ناکامی عشق موهبت الهی که عشق مجازی عشق حقیقی معنوی رسید.

در اوایل جوانی اغاز شاعری «بهجت» پس سال 1300 که تهران رفت شیوا تخلص می‌کرد ولی انگیزه ارادت قلبی ایمانی که همان کودکی نوجوانی خواجه شیراز داشت. یافتن تخلص بهتری وضو گرفت نیت کرد دو بار دیوان حافظ تفال زد که هر دو بار کلمه «شهریار» امد چه تناسبی داشت غریبی او نیت تقاضای تخلص خواجه:

غم غریبی محنت نمی تابم

روم شهر خود شهریار خود باشم

دوام عمر ملک او بخواه لطف حق حافظ

که چرخ سکه دولت نام شهریاران زد

هر چند خود نیتی درویشان کرده تخلصی «خاکسارانه» خواست ولی احترام حافظ تخلص «شهریار» پذیرفت.

شهریار شاعری مومن مسلمان بود. عمق اعتقادات قلبی او خلال بسیاری اشعارش بخوبی پیداست.

از دیگر خصوصیات بارز او رقت حساسیت فوق العاده فروتنی درویشی همیشگی مهمان دوستی مهمان نوازی دائمی اخلاص صمیمیت ویژه دوستان واقعی، محلاح مفرط تمامی هنرها بخصوص شعر، موسیقی خوشنویسی او خط نسخ نستعلیق بویژه خط تحریر خوب نوشت. جوانی سه تار زد انطور نیکو نواخت که اشک استاد ابوالحسن صبارا جاری می‌کرد ساز خود سرود:

نالد حال زار من امشب سه تار من

این مایه تسلی شبهای تار من

پس مدتی سه تار همیشه کنار گذاشت.

از اثار او می‌توان حیدر بابا – هذیان دل – مومیائی – افسانه شب وای مادرم اشاره کرد.

عاقبت پس هشتاد سه سال زندگی شاعرانه پر بار افتخار روح شاعر بزرگ 27 شهریور ماه 1367 ملکوت علی پیوست جسمش مقبره الشعرای تبریز که مدفن بسیاری شعرا هنرمندان دیار ارجمند بخاک سپرده شد. یادش گرامی باد.

مناجات

علی همه‌ای رحمت تو چه ایتی خدا را

که ما سوا فکندی همه سایه هما را

دل اگر خدا شناسی همه رخ علی بین

به علی شناختن من بخدا قسم خدا را

بخدا که دو عالم اثر فنا نماند

چو علی گرفته باشد سرچشمه بقا را

مگر سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو گدای مسکین خانه علی زن

که نگین پادشاهی دهد کرم گدا را

بجز علی که گوید پسر که قاتل من

چو اسیر تست اکنون اسیر کن مدارا

بجز علی ارد پسری ابوالعجائب

که علم کند عالم شهدای کربلا را

چو بدوست عهد نبرد ز میان پاکبازان

چو علی که می‌تواند که بسر برد وفا را

نه خدا توامش خواند نه بشر توانش گفت

متحیر چه نامم شده ملک لافتی را

بدو چشم خون خشانم هله‌ای نسیم رحمت

که زکوی او غباری بمن ار توتیا را

بامید انکه شاید برسد بخاک پایت

چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

چه تویی قفاگردان بدعای مستمندان

که ز جان ما بگردان ره افت قضا را

چه زنم خو پای هر دم زنوای شوق اودم

که لسان غیب خوشتر بنواز نوا را

همه شب امیدم که نسیم صبحگاهی

به پیام اشنائی بنواز اشنا را

زنوای مرغ یافق بشنو که دل شب

غم دل بدوست گفتن چه خوشست شهریارا