تحقیق اداب معاشرت اجتماعی

لینک دریافت خرید پایین توضیحات

دسته بندی : وورد

نوع فایل :  .doc ( قابل ویرایش اماده پرینت )

تعداد : 11 صفحه

---

 قسمتی متن : 

اداب معاشرت اجتماعی

خوشرویى خوشخویى

شاید گیراتر «حسن خلق‏»، واژه‏اى نباشد که ترسیم کننده روحى‏زلال طبعى بلند رفتارى جاذبه‏دار باشد. چیزى که عنوان برجسته‏رفتار یک مسلمان معیار کمال ایمان یک مومن، انگونه که‏رسول خدا(ص) نیز، فضیلت متعالى اراسته بود.

بخشى اخلاق نیکو، «خوشرویى‏» متجلى است، بخشى در«خوشخویى‏» بخشى «خوشگویى‏». چه خوش که این‏سه «خوش‏» مبارک مقدس، بپردازیم انها کلیدى براى گشودن‏قلعه دلها عاملى براى تحکیم رابطه‏ها بسازیم.

خوشرویى

در مواجهه دو نفر یکدیگر، پیش هر سخن عمل، دوصورت روبه‏رو مى‏شود. مواجهه دو انسان کیفیت این‏رویارویى چهره‏ها، نقش عمده نحوه گفتار رفتار دارد رمزگشایش قفل دلهاست.

«خوشرویى‏»، نگاه مطرح است، لبخند.

هم گفتار اشکار مى‏شود، رفتار.

چه بسا رابطه‏ها دوستیهایى که «ترشرویى‏» «اخم کردن‏» و«عبوس شدن‏» خورده است. سوى دیگر مبدا بسیارى اشناییهاهم یک «تبسم‏» بوده است.

وقتى چهره شکفته باز کسى روبه‏رو مى‏شوید، واقع کلیدمحبت دوستى دست او داده‏اید. برعکس، چهره اخمو وابروهاى گره‏خورده صورت درهم بسته، دریچه ارتباط وصمیمیت مى‏بندد.

اگر خوشرویى خنده‏رویى نیت پاک الهى انجام گیرد،علاوه تاثیر محبت‏افرین، «حسنه‏» «عبادت‏» حساب مى‏اید.

از امام باقر(ع) سخن بیاوریم که فرمود:

«تبسم الرجل فى وجه اخیه حسنه‏»; (1) .

لبخند انسان چهره برادر دینى‏اش «حسنه‏» است!

تبسم، مبدا بسیارى اشناییها زداینده بسیارى غمها وکدورتهاست. شگفت کسانى که کار بى‏زحمت رنج وخرج، که برکات فراوان دارد، طفره مى‏روند سختى حاضرند«گلخنده‏» مسرت لبان خود چهره دیگران بیافرینند.

برخورد چهره باز دیگران، انان اماده‏تر مى‏سازد دل به‏دوستى شما بسپارند. خنده‏رویى بشاش بودن، دیگران دل وجرات مى‏بخشد، بى‏هیچ هراس نگرانى، شما باب اشنایى بازکنند سفره دلشان پیشتان بگشایند.

اگر خوشرویى، بتوانید بار سنگین غم دوستان سبک کنید،کارتان عبادت اگر یک تبسم، بتوانید خاطرى شاد سازید، به‏خدا نزدیک‏تر شده‏اید. قول حافظ:

دایم گل بستان، شاداب نمى‏ماند.

دریاب ضعیفان را، وقت توانایى.

غم‏زدایى

وقتى یک چهره گشاده لبخند صمیمى، غمى دل مى‏زداید،چرا باید «احسان‏»، دریغ کرد؟

بعضیها حضورى غم‏افرین دارند، برخى محضرى غم‏زدا.گروه اخیر، ایت لطف الهى‏اند که قدرشان ناشناخته است.

سعدى مى‏گوید:

گفته بودم چو بیایى غم دل تو بگویم چه بگویم؟ که غم دل برود چون تو بیایى.

انسانها نیازمند محبت‏اند.

این تشنگى، جز ملاطفت خوشرویى برطرف نمى‏شود.

اگر اولین برخورد ما کسى، گونه‏اى باشد که غم او شادى‏و نگرانى‏اش اطمینان مبدل سازد، دریچه‏اى دنیاى صفا سروربه رویش گشوده‏ایم. نزد خداوند، حسنه عبادت است.